پریروز مامان دوستی رو تصادفی توی بیمارستان دیده بود که من از بچگی خیلی باهاش خاطرات خوشی دارم. زن اش جدا شده و برادرش که مهندس نفته و جوون روی تخت بیمارستان افتاده و تومور داره.
گفته که با سازمان ملل توی عراق کار می کنه . بابا گفت ممی هر چی باشه آدم ازش نمی ترسه. مردم دیگه هیچ کاره اند ولی آدم ازشون می ترسه.
با خنده گفتم فعلاً ما همه شریک جرم ایم!
عصبانی شد.
نفهمیدم چرا!